Met opgeheven hoofd en gevulde longen blies Lexi wat stoom af na zijn intensieve dans. “Het is al laat, toch?”

Lexi is altijd al joviaal geweest, vol vrolijkheid en een lief karakter. Hij gaf om de mensen om zich heen en deed zijn uiterste best om het iedereen zo plezierig als mogelijk te maken. Op een avond kwam hij iemand tegen. Een vreemde gedaante, die om zijn hulp vroeg. Hij werd zenuwachtig en voelde zijn hart bonzen als een klokwerk.  

De gedaante bleek een oude man te zijn met een vieze grijze baard. Als Lexi goed keek zag hij volgens hem nog etensresten zitten. Eerlijk gezegd leek hij meer op een zwerver dan iets anders. Maar Lexi was goed van hart en besloot te luisteren naar het verhaal van de zwerver. “Als de wijzers elkaar nimmer tegenspreken en de klok luidt tot in het oneindige, dan help ik u verder in het ontwikkelen van uw bestaan.” Zei de man terwijl hij plots stevig de hand van Lexi vastgreep. Lexi werd angstig en liep zo snel als hij kon weg. Hij wilde niks, maar dan ook echt niks met de situatie te maken hebben. 

Al snelwandelend herhaalde Lexi wat de zwerver tegen hem gezegd had. “Als de wijzers elkaar nimmer tegenspreken en, euhh, de klok luidt tot in het nog iets.” Verzuchtte Lexi. “Het zal wel”, Kreunde Lexi uit. 

Een paar dagen gingen voorbij. Lexi had niet meer nagedacht over wat de man gezegd had. Hij wij zoals gewoonlijk weer aan het feesten geslagen en stond elke avond op de dansvloer. Niks kon hem stoppen. Toen Lexi op een gegeven moment even rust nam en de dichtstbijzijnde stoel naar zicht toetrok kon hij zweren dat hij de zwerver tegenover hem zag zitten. Lexi knipperde hevig met zijn ogen maar kon de zwerver nergens terugvinden. “Raar”, sprak Lexi met angstige stem uit.  

Als de held die hij zichzelf vond herpakte Lexi zich en liep met grote passen richting de dansvloer. Eenmaal op de dansvloer beland veranderde er iets. De ruimte werd zwart. De kaarsen die tot dan toe hadden gebrand en de ruimte hadden verwarmd vielen weg. De warme deken van licht was verdwenen en een koude rilling schoot door Lexi heen. “Als de wijzers elkaar nimmer tegenspreken en de klok luidt tot in het oneindige, dan help ik u verder in het ontwikkelen van uw bestaan.” Daar stond de zwerver. Hij zag er beter uit dan de laatste keer dat Lexi hem zag. Zijn vieze, grijze baard vol met etensresten was veranderd in een lange sik. De zwerver had lang haar en was gekleed in een marineblauw gewaad. Ditmaal sprak de zwerver met een zelfverzekerde en kalmerende stem. “Lexi, nu snap je misschien nog niks van wat ik je vertelt heb, maar er komt een dag dat je dat doet.” Het bleef even stil, de zwerver stotterde toen hij zich herpakte. “Ik, i-ik, ik breng je onder bij mensen die je over het leven kunnen leren, je zult dingen zien en horen die ik je hier niet kan laten zien.” Het bleef weer even stil. “Tot ziens, mijn jongen. Ooit zul je een groot koning worden, daar ben ik zeker van.” De ruimte werd zwart en alle warmte die Lexi een uur geleden nog voelde was nu verdampt in de koude ruimte waar hij zich bevond. 

“Eenieder moet offers brengen voor zijn of haar rijk. Zo ook Lexi. Ik heb hem getransformeerd in een klok. Hij ziet er weliswaar niet meer uit als de knappe jongen die hij was, maar van binnen blijft hij dezelfde persoon. Met de ervaring die hij opdoet onder jullie zal hij leren een geweldig koning te zijn. Als de wijzers elkaar nimmer tegenspreken en de klok luidt tot in het oneindige, zal Lexi terug veranderen in de prins die hij nog steeds is.”